দ্বিতীয় খণ্ড
সি যি কি নহওঁক, নগাঁও পতাৰ পিছতহে ৰহা গাঁও পতা হৈছিল । চামগুৰি খুটাৰ কাষৰ পৰা ৰহা লৈকে বাটৰুৱা মানুহে কলঙৰ দুয়োপাৰে বৰষুণত জাপি নোলোৱাকৈ মানুহৰ পদুলিৰ আগেদি যাব পাৰিছিল । মুঠতে পাটকাইৰ পৰা বঙাল হাটলৈকে গাঁও সংগঠন কৰাই হৈছিল । এই কৃতিত্ব নিশ্চয় মোমাই তামুলীৰ বৰবৰুৱাকে দিব লাগিব । সমগ্ৰ অসম গাঁও ভুই বিলাকত সিঁচি হৈছিল কৰ্মসংস্কৃতিৰ বীজ । অৱশ্যে এইটো স্বীকাৰ্য্য যে নগাঁৱৰ পৰা উজনিলৈ মাটি অধিক সাৰুৱা বাবে এই খণ্ডৰ বিস্তৰ বাৰীঘৰ স্থাপন হোৱা দেখা যায় ।
মোমাই তামুলীৰ গাঁও সংগঠন আৰু কৰ্মসংস্কৃতিৰ প্ৰভাৱ অসমীয়া জাতিৰ পৰা এতিয়াও আতৰি যোৱা নাই কিন্তু যিদৰে গুৰুত্ব দিব লাগিছিল সেয়া যে হোৱা নাই সি সূৰ্যোদয়ৰ দৰে সত্য কথা । মোমাই তামুলীৰ কৰ্মসংস্কৃতি দিৱস বা চুকাফা দিৱস উদযাপনৰ লগে লগে এই গুৰুত্বপূৰ্ণ কথাবিলাক বিচাৰ বিশ্লেষণ কৰি চালেহে বা প্ৰতিজ্ঞাৰে সেই আদৰ্শ গ্ৰহণ কৰিলেহে দেখৰ মংগল ধোদৰ পচলা অসমীয়া মানুহবোৰে অসমত কৰ্মসংস্কৃতিৰ সোঁত বোৱালেহে অসম আকৌ সকলো দিশতে প্ৰগতিৰ পথত আগবাঢ়িব ।
কৰ্মসংস্কৃতি বা আত্মনিৰ্ভৰশীলতাৰ নীতিয়ে শ্ৰমৰ ক্ষেত্ৰ সংগঠিত আৰু শৃংখলিত কৰে । তাৰ ভিত্তিতেই কৰ্মপটু দৃঢ় আৰু শৌৰ্য বীৰ্যশীল অসমীয়া জাতি ঠন ধৰি উঠিছিল । এনে কৰ্মসংস্কৃতি আজিও ধৰি ৰাখিব পৰা হলে অসমীয়া জাতীয় জীৱনত বৰ্তমানে আহি পৰা অসলতা আৰু স্থবিৰতা বহু পৰিমাণে আতৰ হলহেঁতেন । অসমৰ ইতিহাসৰ পাত মেলিলেই তাকে দেখা পাওঁ । ড: নগেন শইকীয়াদেৱে এটা প্ৰবন্ধত লিখিছে যে যি মানুহে নিজৰ দেশৰ ঐতিহ্য আৰু দেশৰ সংস্কৃতিৰ লগত পৰিচিত নহয় সেই মানুহৰ মনত আত্মপ্ৰেম গঢ়ি উঠে কিন্তু দেশপ্ৰেম গঢ়ি নুঠে । প্ৰকৃত দেশপ্ৰেম নাথাকিলে দেশ গঢ়াৰ স্বপ্ন দেখিব কেনেকৈ । আমাৰ দেশ বৰ্তমান ধৃতৰাষ্ট্ৰৰ দেশলৈ ৰূপান্তৰিত হৈছে । চুকাফা বা মোমাই তামুলীৰ আদৰ্শই তাকে সদাই ৰিঙিয়াই কৈ আছে কিন্তু সেই প্ৰতিধ্বনিয়ে আমাৰ মানসপটত খুন্দা মৰাৰ নাই । আজিৰ এই অৰ্থনৈতিক সামাজিক বা ৰাজনৈতিক আৰু সাংস্কৃতিক অৱক্ষয়ৰ কাল ৰাতিটো ।
এতিয়া অসমত তোষামোদৰ পয়োভৰ । গুণৰ বিচাৰ কৰি যোগ্য স্থান দিয়াৰ পৰিৱেশন ইয়াত মৃত্যু হল । মোমাই তামুলীৰ বাৰীখনৰ বেৰা খন দেখিয়েই ৰজাই তেওঁক ৰাজসভালৈ মাতি নি প্ৰথমতে তামুলীৰ বাব দিলে আৰু তাৰ পিছতে দিলে বৰবৰুৱা যি অসমখন উন্নতিৰ শিখৰলৈ তুলি নিলে । এই মহান আদৰ্শৰ পূজা কৰা জাতিয়েই বিশ্বৰ প্ৰগতিশীল আৰু স্বাধীন জাতি । দাৰ্শনিক হেৰিছনে কয় যে আমাৰ ভৱিষ্যত নিৰ্ভৰ কৰে অতীতক সম্যকভাৱে জনাৰ ওপৰত ।
ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়ৰ বুৰঞ্জীৰ অধ্যাপিকা ড: স্বৰ্ণলতা বৰুৱাই ঠিকেই কৈছিল যে শ্ৰমবিমুখতা আৰু সামাজিক দায়িত্ববোধৰ দৈনতা আজি আমাৰ সমাজৰ ব্যাধিস্বৰূপ হল । সহজলভ্য ধন আৰু ব্যক্তিকেন্দ্ৰিক আলস্য জীৱনৰ ভাৱনাই আমাৰ সৰহসংখ্যক যুৱক যুৱতীক আজি মতলীয়া কৰি পেলাইছে । এই বিপথগামী মানসিকতাই সামাজিক শৃংখলা আৰু শান্তি বিনষ্ট কৰি অপসংস্কৃতিৰ পথ প্ৰশস্ত কৰিছে । শ্ৰমবিমুখ এই যুৱক যুৱতীসকলে বা ৰাইজেও চুকাফা বা মোমাই তামুলী বৰবৰুৱাৰ চৰিত্ৰৰ পৰা শ্ৰমৰ মৰ্য্যদাৰ শিক্ষা আহৰণ কৰিব পাৰে । নহলে এই দেশৰ মানুহে দৈনন্দিন জীৱনৰ অত্যাৱশ্যকীয় সামগ্ৰীৰ বাবেও পৰৰ মুখলৈ সদাই চাই থাকিব লাগিব আৰু পৰৰ হাতত লুণ্ঠিত হৈয়েই থাকিব লাগিব । আমাৰ এনে এটা দিন আছিল- - আমাৰ অসমীয়া মানুহে নিমখকণৰ বাহিৰে অন্য কথা চিন্তা কৰিব নালাগিছিল । কাৰণ নিজৰ বাৰীখনত নথকা বস্ত নাছিল । প্ৰায় বনদৰৱৰ পৰা আৰম্ভ কৰি পাটপলুৰ বাবে লগা গছৰলৈকে বিবিধ বৃক্ষলতা বাৰীতে আৰু বাৰীৰ ঢাপতো হৈছিল । এই বাবে অসমীয়া মানুহে খাদ্যৰ বাবে কোনো যুগতে নিজৰ ভেটি এৰি যাবলগীয়া হোৱাৰ আৱশ্যক বোধ কৰা নাছিল । এতিয়া অৱশ্যে আমাৰ জনসংখ্যাৰ বৃদ্ধিৰ বাবে বাৰীবোৰ সংকুচিত হৈ আহিছে আৰু মানুহৰ সেই পূৰ্বৰ স্বাধীন জীৱন যাত্ৰাতো ছন্দ পতন ঘটিছে । ইয়াক উদ্ধাৰ কৰিবলৈ আকৌ এবাৰ মোমাই তামুলীৰ কৰ্ম আদৰ্শৰ নীতিখিনি চালিজাৰি চোৱাৰ আৱশ্যক নিশ্চয় আছে ।
আজি স্বাধীনতা লাভৰ পৰা ৬০/৬১ বছৰেই আমাৰ শিক্ষাব্যৱস্থা বঁজা হৈয়েই থাকিল । এই শিক্ষা আত্মনিৰ্ভৰশীলতাৰ চৰ্ত নাই, প্ৰকৃত স্বাধীন মানুহৰ সৃষ্টৰ কথা নাই – নাই দেশপ্ৰেমৰ শিক্ষা দিয়াৰ কথা । গতিকে এই শিক্ষাই কৰ্মবিমুখ বা নিবনুৱাৰ জন্ম নিদি কি জন্ম দিব ? অথচ আমি আজিও এই গুৰুত্বপূৰ্ণ আৰু জীৱন মৰণৰ বিষয়টো চৰম অৱহেলা কৰি আছো ।
শিক্ষা জগতত নতুন দিগন্তৰ বাট মুকলি হোৱা আশা আমি দেখা নাই । এই সংকটাপন্ন অবস্থাত মোমাই তামুলীৰ কৰ্মসংস্কৃতিয়ে আমাৰ আন্ধাৰ আশাৰ কঠিয়া যে সিচিব পাৰিব তাত অকনো সন্দেহ নাই ।যুৱক যুৱতীসকলে বুজিব লাগিব যে পৰিশ্ৰমী আৰআৰু কৰ্মমৰ্যদাৰ গুৰুত্ব দিয়া জাতিৰ বিশ্বত মৃত্যু নহয় । এই মহান আদৰ্শৰে আগবঢ়াৰ প্ৰতিজ্ঞা গ্ৰহণ কৰিলে অসম নিশ্চয় আকৌ প্ৰগতিৰ পথত দূৰন্ত গতিৰে আগবাঢ়ি যাব পাৰিব আৰু তেতিয়াই জাতিটোক লগ নেৰিব শান্তি সমৃদ্ধিয়ে আৰু আশা আকাংক্ষাই ।
-×-
